“Het werk van Wouter Huis neemt je mee naar het atelier waar het gemaakt werd. De titel, ‘what remains’, verwijst naar het procedé, naar wat voorafging. Wouter Huis onderzoekt de resten van het leven die aan een kunstwerk blijven plakken. Zijn werk verbeeldt het labeur van het atelier. Je ziet een donkere zeefdruk met lichtvlekken en kleine spatjes kleur – een poëtische herwerking van de lichtbak waarin zeefdrukken worden schoongespoten met hogedrukreiniger. Iets verder wordt een stapel met pikdonkere afdrukken elke pagina waziger. Huis noemt het zelf een ‘alternatief portret van een zeefraam’ – een stille getuige van de opdrogende inkt die aan het zeefraam blijft plakken. Het ensemble kreeg de titel ‘fading’ mee, een verwijzing naar het haast onmerkbare tikken van de tijd, in beeld gebracht in het drukatelier. Je vindt ook een print die zijn oorsprong vindt in de signatuur van het zeefdrukproces. Het cyaanblauwe, zwarte, magentarode en gele vlak overlappen elkaar nét niet. Foutje van de kunstenaar of een bewuste keuze? Bij Wouter Huis bestaat er geen twijfel over, hij pluist het drukproces uit met de (weldadige?) verwondering van een jonge student.

Huis houdt ook van materialen die de sporen van een andere activiteit in zich dragen. In de zeefdrukprint van belichte confetti kom je kleine lettertjes tegen – verstrooide stukjes kantoorwerk, door de perforator gehaald. Het ritme van de tentoonstelling wordt gemaakt door het geklak van de diaprojectoren. De projector vraagt de confetti ten dans – en onverwachte magie sluipt binnen in de kantoormaterialen.

Soms werkt Huis met materialen die net géén sporen dragen, maar wel een verhaal vertellen. Een verhaal dat de toeschouwer kan invullen. Je voelt de spanning in de lucht hangen in de shots van de lege opnamestudio. Huis draaide met complete filmploeg een etmaal lang deze film in de talkshowruimte – een huzarenstukje. Ook de hoeken van exporuimtes die Huis in beeld bracht brengen een eigen verhaal. Een verhaal van blanco muren, zorgvuldig geplaatste plinten en kunstlicht. De foto’s die Huis maakte in de exporuimtes ten velde, hebben een zekere abstracte esthetiek – Huis maakt graag de vergelijking met logo’s, door te wijzen op de grafische lijnen die de identiteit van het instituut kernachtig samenvatten.

De meeste werken in de tentoonstelling zijn gemaakt met de steun van het Frans Masereel Centrum, tijdens zijn residentie eerder dit jaar. Andere werken heeft de kunstenaar uit zijn oeuvre geput. De expo brengt in beeld hoe Wouter Huis identiteit, leven en betekenisvolle vergetelheden terugvindt in de overblijfselen van de artistieke productie. Huis doet ons beleven hoe het ooit geweest is, of beter, hoe het geweest kan zijn. En dat enkel door te tonen wat overblijft.”

Isabelle Vanhoutte (Frans Masereel Centrum)

 

installation, print